اهمیت زمان

زمان زبان روح است، که نه تنها بر سیستم فیزیکی- بیولوژیکی بشر حاکم است، بلکه ماهیت، شخصیت و رفتار ما را نیز شکل می بخشد. در واقع ابزاری است که امکان تعامل گروهی و فرهنگ سازی را فراهم می کند. اگر جامعه ای در جستجوی زندگی خوب برای اعضای خود باشد، ناگزیر باید با منبع زمان نیز دست و پنجه نرم کند.  زمان یک مفهوم تجربی نیست که به نوعی از یک تجربه کسر شود، بلکه شرط صوری پیشینی همه پدیده ها به طور کلی می باشد. با این حال، نحوه برخورد ما با زمان به مؤلفه‌های مختلفی مربوط می‌شود و با سن و تجربیات، عقل و توانایی ما در صحبت کردن، و همچنین با پیشینه اجتماعی-فرهنگی، اعتقادات مذهبی یا ایدئولوژیکی ما تعریف می‌شود. علیرغم این عوامل تأثیرگذار مختلف، الزامات اساسی فیزیولوژیکی-بیولوژیکی و ابعاد روانشناختی خاصی وجود دارد که چارچوب آگاهی زمانی انسان را تشکیل می دهد. مغز انسان به ۳ ثانیه نیاز دارد تا اطلاعات دریافتی را به بینش و دانش پردازش کند. تجارب مثبت در مغز انسان بهتر از تجربیات منفی سازماندهی می شوند. هرچه یک واحد حافظه بهتر سازماندهی شود، اندازه حافظه آن کوچکتر است. این بدان معناست که تجربیات مثبت، که فضای کمتری را در قشر مغز نسبت به تجربیات منفی اشغال می‌کنند، به همان اندازه کوتاه‌تر تجربه می‌شوند.